Weer waardeloos internet dus foto’s volgen z.s.m.
Wat was het gisteren een heerlijke dag op de ranch. De dag hebben we niet met een kampvuur afgesloten want het bleef regenen en we waren allemaal echt behoorlijk moe. Na het eten dus lekker naar bed. Dit keer hadden we een meiden kamer en een jongens kamer. In de meiden kamer werd nog lang nagepraat. Heel gezellig!

’s Morgens na het ontbijt op pad. We verlieten Rockin ‘R Ranch om Bryce Canyon te gaan bezoeken. Vervolgens zouden we doorrijden naar Lake Powell.
Bryce Canyon was maar een uurtje rijden. We parkeerden de auto bij een restaurant zodat Willemijn in onze auto meekon. Wij hebben immers inmiddels een National Park Pass aangeschaft en dan kun je voor $80,- met 1 auto onbeperkt alle National Parks bezoeken. Dat scheelt dus iedere keer zo’n $25 tot $30 entreegeld.
In Bryce Canyon gingen we eerst naar het bezoekerscentrum. Daar vertelden de rangers ons dat we beter de auto konden laten staan want alle parking waren zo goed als vol. We konden veel beter met de shuttlebus gaan. We besloten dat advies op te volgen.Bovendien checkten we even goed de Amerikaanse variant van buienradar. Het avontuur in Zion NP was best heel spannend maar om nog een keer helemaal “soaking wet” te regenen met soppende schoenen…daar hadden we vandaag nou net even geen zin in.

Het plan was dus met de shuttlebus naar Inspiration point en van daaruit zouden we weer terug gaan naar Sunset Point. Vanaf Sunset Point zouden we dan kijken of we nog energie genoeg hadden om te wandelen naar Sunrise Point en we zouden ook heel goed de lucht in de gaten houden!
Inspiration Point was ongelooflijk mooi en fascinerend. Het was eigenlijk het eerste National Park waar alle kinderen enthousiast over waren (het klimmen in Yosemite was cool maar de rotsen bleven niet boeiend genoeg).

Wat een geweldige uitzichten.
Vervolgens wilden we dus naar Sunset Point. Toen ging er even iets mis in de communicatie. Willemijn en ik waren nog druk bezig de jongens te fotograferen. We liepen het pad af naar de bushalte en daar zat Mette. Ze zei: “ We moeten hier wachten van papa want hij moest naar de wc”. Ok, wij wachten wel even. Dat even werd 10 minuten, een kwatier….Willemijn zei gekscherend:” Zeg, is Alex het ravijn ingeflikkerd ofzo?”. Zelf begon ik toch wat nerveus te worden. Ik besloot te gaan kijken bij de toiletten. Geen Alex. Terug naar Willemijn en de kids. Nog steeds geen Alex. Eh…En nu? Ik werd nerveus. Wat kon er nou toch gebeurd zijn? We hadden overal gezocht, geroepen…De enige optie die overbleef was dat hij alleen in de bus zou zijn gestapt naar Sunset Point. Maar dat leek totaal onwaarschijnlijk. Hij stapt toch nooit de bus in zonder ons dacht ik nog. Gelukkig had hij onze Amerikaase mobiel in zijn rugtas zitten. En ja hoor, eindelijk ontving Willemijn een appje: “Ik sta op Sunset Point, waar zijn jullie?”. Tsjonge jonge van de zenuwen barstte ik in tranen uit. Gelukkig, meneer Krist was terecht. Willemijn sprak hem toe: blijf waar je bent, niet bewegen, we komen er nu aan! Pffff opgelucht waren we weer herenigd bij Sunset Point.

Sunset Point was schitterend en we daalden af naar beneden om die vreemde rotsformaties van dichtbij te zien. Daarna weer terug met de bus want het weer werd wat dreigend en we kregen honger.
Een fastfood lunch en daarna weer verder. Een lange rit weer. Naar Page – Lake Powell. Wel weer ruim 3 uur. Finn en Loek bij Willemijn in de auto en Mette en Finn bij Alex en mij. We waren nog geen 20 minuten onderweg of Willemijn ging flitsen en toeteren (geen bereik met mobiel): Finn moest poepen. Na een poepstop weer een knipperende en claxonnerende Willemijn: Loek moest plassen. Willemijn had hem inmiddels beloofd: “bij de eerste de beste stopmogelijkheid stop ik”. Inmiddels moest Loek vreselijk nodig en zei hij: “Willemijn, doe maar niet de beste, doe maar gewoon de eerste.” 😀
Verder ging de reis heel soepel. Willemijn zette er een lekker muziekje bij op en Loek en Finn konden haar muzieksmaak maar matig waarderen. Finn vond de muziek van Rammstein maar rare muziek (kan ik hem geen ongelijk in geven) en toen zette Willemijn muziek van Tom Waits op. Toen Loek dat even had aangehoord vroeg hij wie dat dan was. “Tom Waits” vertelde Willemijn. Waarop Loek concludeerde; “Ik vind het Stom Waits”.
Inmiddels vroegen Mette en Sepp zich in onze auto af wanneer Alex eindelijk zou stoppen met de Kenny Rogers CD die hij voor $5 bij de Walmart had gekocht. Ik was het met ze eens. Sepp zei; “Zelfs Michael Jeackson” is nog beter. Gelukkig vonden we vervolgens op de radio de You Tube most popular songs. Dat was een heel welkome afwisseling voor Sepp en Mette want de ipad was inmiddels ook leeg.
Aangekomen bij het hotel in Lake Powell lekker zwemmen en daarna uiteten bij Bonkers, een leuk restaurant op loopafstand. Mette sliep bij Willemijn op de kamer en zodoende hadden alle jongens een bed voor zichzelf alleen. Wat een luxe.
Helaas waardeloos internet hier dus misschien lukt het niet om alle foto’s te uploaden maar morgen zijn we weer in een ander hotel! Op naar Flagstaff!