Vannacht waggelden er een stel dronken Duitsers naar hun kamers boven de onze. Wat maakten ze een ongelooflijk kabaal! Het waren allemaal volwassen stellen, geen jonkies. Wat een abnormale herrie. We hadden ze de hele middag en avond al zien zitten, flessen wijn achteroverslaand, en ze werden steeds luidruchtiger. Echt irritant. Mette en Sepp hadden al helemaal plannen gemaakt hoe ze deze mensen eens zouden gaan terugpakken maar het lijkt er op dat ze hebben uitgecheckt vandaag. Loek en Finn hebben overal dwars doorheen geslapen.

Het ontbijtbuffet was echt top verzorgd. Heerlijke zelfgemaakte taart, broodjes, fruit en een enorme stapel pannenkoeken die flinterdun waren en vers gebakken. Allerlei lekkere eigerechten en zelfs zalm! Beste ontbijt tot nu toe. Vooral ook omdat alles lekker warm was. Tot nu toe hadden we overal koud roerei gehad.

Na het ontbijt was het tijd voor een fietstocht. De kinderen zouden hier blijven. Er is hier van alles te doen maar de hondjes zijn de grootste trekpleister.

Het frustrerende was dat niemand ons van info kon voorzien wat betreft fietsroutes. Online konden we niet de juiste info vinden en bij de receptie wisten ze ons ook niets te vertellen. Terwijl er echt overal fietsroutes staan aangegeven onderweg. Maar ja, als je niet weet waar nummer 10, 11 of 8 je heen voert? Dat waren een paar route aanduidingen die we regelmatig zagen. We hadden zelf een route uitgestippeld van 50 kilometer. Maar door omstandigheden hebben we die ingekort naar 37 kilometer.

Toen we van start gingen, en we meteen al een paar pittige heuvels voor de kiezen kregen, kreeg ik mijn ademhaling totaal niet onder controle. Blijkbaar had ik ook nog niet licht genoeg geschakeld en was dat deel van het probleem maar ik dacht al snel: dit gaat helemaal niet goed. Ik gaf aan dat ik even wilde stoppen en Alex zag een mooie uitkijktoren waar hij wilde stoppen. Maar die toren haalde ik niet. Ik weet niet wat er gebeurde maar ik kreeg helemaal geen adem meer en ging bijna hyperventileren. Echt heel eng. Ik stopte en ging in de berm zitten. Het duurde echt even voor ik weer normaal kon ademen. Samen met Alex ben ik alsnog naar de toren gelopen en hebben we genoten van het prachtige uitzicht.

Daarna vervolgden we onze tocht. Ik kon weer normaal adem halen en het ging de rest van de rit prima. Alleen bij hele steile klimmetjes (Alex noemt het altijd bijna liefdevol “mooie klimmetjes”) ben ik af en toe afgestapt en ben ik omhoog gelopen.

Na 8 kilometer kreeg Alex een lekke band. Shit! Even plakken en weer door maar al met al hadden we na 1 uur nog maar 13 kilometer afgelegd. Daarom dachten we wel: dit wordt een beetje te gek, op deze manier zijn we veel te lang weg.

We moesten ook best heel vaak stoppen om op onze telefoon de route te bekijken. Daarom een kortere route gereden die evengoed nog echt mooi was. De laatste 6,5 kilometer…dat was ook een pittig stukje. Heuvel na heuvel om langzaam bij ons hotel te komen, bovenop de heuvel. Echt prachtig (dat wel).

Toen we bij het hotel aankwamen bleken Mette en Sepp net bezig met een soort fotosessie dus zij konden heel mooi vastleggen hoe ik op mijn charmants een stuk achter Alex ook arriveerde.

Daarna tijd voor koffie!

We hebben vervolgens een lunch besteld die bestond uit van alles en nog wat van de kaart en we hebben alles samen gedeeld en geproefd. Vooral de apfelstrudel was erg lekker.

Na de lunch lekker douchen (voor mij dan) en verder wat relaxen bij en in het zwembad en een potje tafeltennis spelen.

Loek trok een fijne conclusie: “Ik ben echt niet goed in dit spel, ik kan nog niet eens van mama winnen”. Ja ja, dan weet je wel hoe er over je gedacht wordt.

De avond weer afgesloten met een diner in het bijbehorende restaurant. Morgen voor 4 nachten naar Momjan in Istrie.