Onze meest sportieve dag van deze vakantie. Na het ontbijt reden we naar de Stroms River Village waar we om 10 uur mee zouden doen aan een Canopy Tour: een zip line van boomtop naar boomtop op 30 meter hoogte. Een spannende activiteit. We kregen eerst een korte briefing over hoe je gezekerd zou gaan worden en hoe alles zou werken. Onze begeleiders ware Lisette en Maxime. Met een truck reden we naar het startpunt. We zouden 11 platforms afgaan. De eerste platforms zouden eenvoudig zijn. Korte stukjes die niet hard gingen. We voelden al wel meteen de kriebels in de benen. Mette ging eerst. De volgorde was steeds Mette, Finn, Sepp, Loek, Trudy en Alex. We hadden al snel allemaal de smaak te pakken al bleef het keihard op het eindpunt afstormen voor Alex en mij wel spannend. Maxime remde ons af maar hoe zwaarder je bent, hoe harder je gaat. Dus de kinderen gingen een stuk minder snel dan wij.

Het was een hele ervaring. Op ieder platform vertelde Lisette weer meer over de bomen en het gebied en ze begeleidde ons heel rustig en sprak in het Afrikaans: “Kop aan mijn kant” “Geniet jij” enzovoort. Heel leuk. De tour duurde ruim 2 uur. Een heel kort oponthoud had ik veroorzaakt door toch een keer zo stom te zijn om met mijn handschoen de zipline vast te pakken vóór de zekering. Heel gevaarlijk. Gelukkig zat alleen mijn handschoen vast en niet mijn vinger! Maxime kwam me gelukkig snel bevrijden. Er werd al vanaf het platform geschreeuwd: “Mama, hij komt hoor, hij komt je redden”.

Gelukkig sprak Loek nog bemoedigende woorden: “Nou mam, je bent nog niet zo erg als een andere dikke mevrouw in die andere groep want die durfde niet en moest met de gids mee”. Hij bedoelde het niet lullig qua “andere dikke mevrouw”. Iedereen lachte namelijk en hij zei hard: “Nee, nee, zo bedoel ik het niet hoor!”.

De film:

Na de canopy tour kregen we een lunch aangeboden en gingen we door naar de volgende activiteit: het wandelen van een trail van 6 kilometer naar de Waterfall bij Stormsriver Mouth in het Tsitsikamma National Park. Moet te doen zijn dachten we…Bij de start van de trail stond wel een bordje dat je niet na 13.30 uur mocht vertrekken en dat de tocht moeilijk was en alleen voor geoefende wandelaars.

Het was 13.37 uur en dat stukje over “moeilijk” en “geoefend”….ach, daar lazen we eigenlijk gewoon een beetje over heen. Nou, dat heb ik geweten.

De wandeling begon heel relaxed, beetje heuveltjes, kleine klimmetjes, trappen, smalle paadjes, niets bijzonders. Maar toen…opeens doemden er allemaal rotsblokken op. Met gigantische gele overduidelijke pijlen er op geverfd. Ja hoor, het was de bedoeling dat je over de rotsen ging klauteren. De kinderen vonden het helemaal geweldig. Maar ik…..niet. Maar goed, je wil geen spelbreker zijn, dus ik over die rotsen. Na die eerste rotspartij denk je het gehad te hebben. Nou: forget it! Na een even een klein wandelpad was het rots na rots na steile klim over stronken, nog meer rots….

Lang verhaal kort, terwijl iedereen tamelijk vlot voortging had ik het niet meer zo fijn. Ik was een beetje bang op de rotsen en ging steeds vaker denken: “Oh ik moet dezelfde weg nog terug, hoe overleef ik dat”. Op een gegeven moment had ik het helemaal gehad en kon en wilde ik niet meer verder. Sepp bleef bij me en zei: “Als je niet verder gaat blijf ik bij je”. Maar hij is een echte klimgeit dus ik zei hem dat hij lekker moest gaan, hij houdt er van en is er heel goed in. Hij beloofde me: zodra ik de waterval heb gezien kom ik meteen naar je terug. Ik zei dat dat prima was. Zodra hij weg klom voelde ik de tranen opkomen. Ik vond het zwak van mezelf maar ik wilde niet nog verder gaan, ik had mijn eigen grens wel bereikt en ik wilde normaal terug kunnen komen. Alex kwam nog even teruggeklommen om me een peptalk te geven en wat water maar mijn besluit stond vast. Omdat het waaide en koud was hadden we besloten dat ik alvast op mijn eigen tempo terug zou gaan klimmen. Dat heb ik dan ook gedaan. Op zich ging dat redelijk en ik wist dat ik het juiste besluit had genomen want ik voelde echt wel dat ik minder kracht in mijn benen kreeg. Op een bepaald moment raakte ik de route kwijt en wist ik niet meer hoe ik verder moest. Ik zat heel onhandig over de rotsen te klimmen toen ik opeens mensen boven me op een pad zag lopen. Ik heb het pad weer kunnen bereiken en ben verder geklommen. Toen ik weer op een rotspartij belandde zag ik opeens niet àchter me, maar vóór me Sepp aankomen. Helemaal in tranen! Hij had Alex gezegd: ik heb die waterval nu gezien en dan ga ik nu terug naar mama, ok? Alex zei al: dat is goed, mama is terug aan het klimmen. Wat blijkt nu: waarschijnlijk heeft Sepp in zijn Speedy Gonzalez klimtempo mij gepasseerd toen ik van het pad af was geweken. Hij was me al zeker een kilometer voorbij gelopen. Hij raakte in paniek en dacht: ik zie mijn moeder nergens meer, waar is ze! Hij heeft geroepen en gekeken maar ik heb hem niet gezien of gehoord. Toen besloot hij terug te klimmen want hij bedacht zich dat ik waarschijnlijk nooit al zo ver was gekomen. Huilend viel hij me in de armen toen hij me zag! Held! Op de laatste rotspartijen heeft hij me super geholpen en 1 stukje had ik zelfs niet gedurfd zonder hem. Dat stukje vond ik op de heenweg al niet te doen.

Uiteindelijk zijn we allemaal veilig teruggekomen. Echt een hele ervaring! Iedereen had honger en we hadden het koud. We hebben lekker pizza’s en hartige taart gegeten in een nabijgelegen café. In Zuid Afrika hebben ze van het fenomeen kachel nog nooit gehoord in eenvoudige eettentjes en iedereen zit er met dikke truien en jassen aan. Snel dus naar huis voor een warme douche en lekker vroeg naar bed!