Goodbye Swaziland! We zijn 2 nachten in Swaziland geweest en eerlijk gezegd vond ik het wel prima om weer te gaan. We hebben het ook hier leuk gehad maar als je hier om je heen kijkt zie je zoveel meer armoede dan in Zuid-Afrika! Ook is Alex heel erg ongelukkig met de wegen hier. Overal kuilen, gaten, hobbels….het levert wel wat klachten op als je begrijpt wat ik bedoel….

Ons guesthouse was best prima maar we hadden wel een beetje pech dat we er tegelijkertijd verbleven met een grote Brabantse familie die de hele ontbijtruimte compleet in beslag nam. Dat had tot gevolg dat wij steeds buiten moesten ontbijten en dat was best fris. Ze waren gewoon eerder omdat ze ook veel jonge kinderen hebben. Dus dat betekende ook dat wij best heel lang moesten wacht op onze pannenkoeken en gebakken eitjes. Natuurlijk super dat alles vers voor je gemaakt wordt maar Finn zit in ieder restaurant steeds te timen hoe lang het duurt voordat hij wat krijgt en meer dan een half uur buiten zitten in de ochtendkou wachtend op je ontbijt met op de achtergrond een luiddruchtige Brabantse familie, tsja….dat is nou niet helemaal een ideale invulling van je ochtend in Swaziland. Maar goed, de pannenkoeken en eitjes kwamen op tafel, in vijf minuten hadden we het weggewerkt en konden we weer inpakken en wegwezen.

Ook vandaag weer een lange rit om Swaziland te kunnen verlaten. We hadden gekozen voor de grensovergang bij Piggs Peak omdat we dan een weverij van sisaltouw zouden tegenkomen dit ik op Instagram volg. Ze maken de prachtigste manden en sieraden en ik wilde dit supergraag in het echt zien en mogelijk zou ik er iets tegenkomen dat ik wel zou willen hebben voor mijn verjaardag.

Tintsaba Weavers was gelukkig snel gevonden maar het duurde best weer even om daar te komen. We hadden wel een vrij strakke planning want om 15 uur hadden we het “Trunk-in-hand” programma geboekt om 15 uur in Hazyview. Daarom hebben we niet heel lang rondgekeken bij Tintsaba maar dat was ook niet nodig. Ik had al vrij snel mijn oog laten vallen op een mooi zwart met zilver setje. Dat past altijd overal bij. Alex en de kinderen stuurden mij de winkel uit….verjaardagscadeau was dus in the pocket!

Toen wachtte hetzelfde circus ons weer bij de grens: allemaal er uit, een stempeltje in je paspoort, allemaal weer de auto in, weer allemaal uit de auto, weer een stempeltje in je paspoort en hoera: weer terug in ons inmiddels geliefde Zuid-Afrika! En weer door op de veel betere wegen van Zuid-Afrika naar Hazyview. Even stoppen bij een tankstation voor de lunch. Lekker warme bladerdeegbroodjes en kant en klare sandwiches. Alex koos een “vetkoek” met een gebakken ei, worst, bacon en saus…..Vette bende en de saus droop hem over de vingers tijdens het rijden. Gelukkig hebben we vochtige doekjes!

Om 14.45 uur stonden we bij de Elephant Sanctuary in Hazyview voor de deur. Wat een timing! In de eerste instantie dachten we wel even: wat gaat dit worden? We waren met een mega grote groep toeristen, wederom ook weer een ander Nederlands gezin. Je komt echt overal Nederlanders tegen. We werden naar de (lege) stallen geleid. Daar begreep ik uit het verhaal dat er bij deze opvang eigenlijk maar twee olifanten heeft: Ginzo en Casper. Eigenlijk had ik dat wel heel anders verwacht. Vanuit de lege stal werden we naar een soort mini openlucht lesruimte gebracht waar we een stortvloed van olifantenfeiten over ons heen gestort kregen. De kinderen konden het natuurlijk echt niet volgen want het ging in een flink tempo in heel zacht Engels. Zelf begreep ik ook lang niet alles. Tijd om te vertalen was er niet want we gingen meteen door naar het “touch and feel” gedeelte. Inmiddels hadden we een beetje het idee dat het allemaal wat zou gaan tegenvallen. We hadden nog geen olifant gezien! Maar gelukkig kwam daar verandering in. We namen plaats in een soort mini arena en daar kwam de twee gigantisch grote mannetjesolifanten aan! Wat een indrukwekkend moment. Die dieren zijn van dichtbij zo overweldigend groot, dat kun je je eigenlijk nauwelijks voorstellen. Het bleek dat iedereen twee aan twee naar één van de twee olifanten mocht gaan. Je mocht alles even aanraken. De staart, de oren, de buik, de elleboog, de knie en de slurf natuurlijk. Je mocht de olifant brokjes geven in de slurf (heel raar om te zien hoe die brokjes daarin verdwijnen) en natuurlijk was er een fotomoment. Als je wilde kon de olifant je ook nog een kusje geven. De dames kregen een slijmerige kus in de hals en ze heren kregen een kus bovenop het hoofd. Zand en slijm veroorzaakten zo de leukste kapsels. Zelf sloeg ik dat onderdeel even over. Getverdemme!

Na het hele “touch & feel” gedeelte kregen we het wandelgedeelte. Dus toch de trunk (slurf) in hand. Gek gevoel om de olifant aan de slurf te leiden. Als de olifant vliegen van zich afsloeg dan liet hij je hand los en daarna zocht hij weer je hand op. Die kerels nemen flinke stappen, je moest best doorlopen.

Daarna kon er tegen bijbetaling nog op de olifant gereden worden. We hadden ons al voorgenomen dat niet te gaan doen. We vonden het een beetje ongepast. Je hoort toch steeds meer dat het zielig is. En daarbij: je krijgt ook wel een beetje een Ponypark Slagharen gevoel.

We hebben er van genoten omdat de dieren werkelijk prachtig zijn. Het is ook mooi dat deze twee mannetjes niet afgeschoten zijn als jachttrofee maar aan de andere kant moeten ze nu wel 4 keer per dag deze trucjes doen en daar krijg je ook weer een dubbel gevoel bij. Ze hebben veel ruimte en er worden goed verzorgd maar ergens zijn ze toch ook een soort circusdieren geworden.

Het was daarna nog een kleine 10 minuutjes rijden naar ons hotel. We hadden daar 2 kamers. Een garden room en een hillside suite. Het bleek dat de kamers echt heel ver van elkaar vandaan lagen. De hillside suite voor de kids, dus voor 4 personen, lag helemaal bovenop een heuvel, zeker 300 meter bij ons vandaan. Zonder overdrijven. In de suite van de kinderen was een complete woonkamer, 2 badkamers en en 5 bedden. We hadden dus echt meteen zoiets van: waarom slapen we niet allemaal hier?! Dus dat was ook onze vraag: kan hier niet een extra bed komen? Maar nee, alle bedden bleken bezet. De bedden uit de kamer die we niet wilden gebruiken waren 2 queen size bedden en die waren echt niet te verhuizen helemaal de heuvel op. Alex was echt super geïrriteerd. Met lichte verbazing keken de kinderen toe hoe Alex de medewerker van Rissington Inn duidelijk maakte hoe stom hij het vond. Maar goed, deze man kon er ook niks meer aan doen want ze zaten vol en Loek bood meteen aan: ik slaap wel op de bank. Dat vonden we veruit de leukste en beste oplossing. We gaan echt niet midden in Afrika zo’n enorm stuk van elkaar vandaan zitten, in wat voor opdeling van het gezelschap dan ook. De suite was onwijs ruim en er zat een zwembad voor de deur! Dus jammer dan van dat extra bed, Loek heeft top geslapen die nacht!

We hebben die avond heerlijk gegeten in het restaurant. De kinderen probeerden ook wat voorgerechtjes. We aten o.a. een carpaccio van springbok. Loek en Finn vonden het ook heel lekker. Loek had een kippenlever paté, hij is een alleseter maar dit vond hij niet lekker. Mette had krabkoekjes, Sepp bobotie Samosa en Alex had dus 2 x de kippenleverpaté (ook die van Loek). Een geslaagde avond. Echt een lekker hotel om te verblijven. Best jammer dat het maar voor 1 nachtje was.