De kinderen hadden de opdracht gekregen om tot 08.00 uur stil in bed te blijven liggen. Voor Finn is dat een straf, hij staat het liefst zo vroeg mogelijk op. Maar de kinderen hadden het nodig. Sepp werd zelf 8.18 uur wakker en Mette moest om 9 uur echt aangespoord worden om te gaan ontbijten.

Vandaag stond SeaWorld op het programma. De nummer 1 attractie hier in San Diego. Eerst gingen we lekker ontbijten bij Perry’s Café, een paar kilometer verderop. Wat een top tent. Gespecialiseerd in ontbijt en het zat er bomvol met locals. Een ontbijtkaart op A3 formaat en dan 4 kanten vol. Volop keuze. We hebben er heerlijk en betaalbaar ontbeten en omdat we anti-Hilton zijn geworden qua horeca hebben we besloten hier morgen ook te gaan eten.

Toen naar SeaWorld. Het was er wel druk, maar niet té. De parking was nog maar voor de helft vol en je staat met je e-tickets totaal niet in de rij. We waren super snel binnen en konden meteen starten met de show van 11.00 uur in het Shamu Stadium “Killers Up Close”. Een show die vooral educatief was en er werd dus veel uitleg gegeven in het Engels.

Deze show was niet zo spectaculair als gehoopt. Daarom wilden we om 13.00 uur graag de tweede show met orka’s, de zogenaamde Killer Whales, zien. Zodra we het stadion uitliepen kwamen we bij een attractie genaamd “Shipwreck Rapids”. We stapten er redelijk niets vermoedend binnen en lazen wel duidelijke borden dat je hier wel eens “soaking wet” zou kunnen worden. Dat hebben we geweten! Doorweekt waren we. We sopten in onze schoenen. Maar we hebben echt gelachen!

Daarna was het al weer bijna tijd voor de tweede show van de Killer Whales. Nog even bij de schildpadden kijken en toen door naar het Shamu Stadium. Alex en de kinderen wilden per se in de “Soak Zone”. Mij niet gezien. Ik had al wel gezien hoe ongelooflijk doorweekt je werd van dat vieze vissenwater dus mij niet gezien. Ik verhuisde met tas en fototoestel naar boven. De waaghalzen in de soak zone waren nog natter dan nat. Niets was droog gebleven. Deze show had een stuk meer spektakel. Geweldig!

Daarna namen we plaats in de Skytower, te vergelijken met de Pagode van de Efteling. Hier kon je mooi het park overzien.

Op naar de volgende show: “Dolphin Days”, een dolfijnenshow uiteraard. Mette en Finn wilden weer in de “soak zone” zitten maar de anderen waren er wel even klaar mee. Ook dit was een heel leuke show.

Tijd voor een hapje eten en ook tijd om even te kijken wat we nog meer wilden doen. Inmiddels was het al bijna 15 uur. Gezien de wachttijden bij de attracties besloten we toch nog een show te gaan kijken. Dit keer van de zeeleeuwen. De shows worden goed aangepakt. Er is ontzettend veel ruimte en in de wachttijd voor de show is er ook heel goed entertainment.

Van de zeeleeuwen gingen we uiteindelijk naar het Artic gedeelte. We besloten alleen nog de zogenaamde “Wild Artic” te doen en de “Journey to Atlantis”. Maar onderweg kom je langs diverse aquaria, haaienbad, schildpaddenrif, een of andere kermisattractie en zo vliegt de tijd….

Om 18 uur gingen we weer richting parkeerplaats en ontvingen we eindelijk het bericht dat Willemijn met een vertraging van bijna 2 dagen eindelijk was aangekomen op de Britse Maagdeneilanden. We waren blij voor haar! Zo balen dat Delta Airlines nu net deze dagen een computerstoring had!

We reden even langs de supermarkt want ons avondeten moest bestaan uit iets gezonds en voedzaams want we hadden totaal geen zin meer in pizza en patat (met “we” bedoel ik Alex en mijzelf want de kinderen, en vooral Mette, kun je er ’s nachts voor wakker maken). We kochten wat broodjes gezond, fruit en yoghurtjes en aten dat op ons balkon op.

Daarna gingen de kinderen nog even zwemmen en was de dag weer voorbij gevlogen. Vanaf onze hotelkamer was het vuurwerk van SeaWorld te zien en daarna gingen de oogjes dicht. Morgen door naar Los Angeles. We zijn er nog niet helemaal uit hoe we de dag gaan indelen. Dus na het publiceren van deze blog gaan we daar nog even in duiken (leuke SeaWorld woordspeling natuurlijk).