Wat een dag! In alle opzichten bijzonder. Helemaal leuk en ook helemaal verschrikkelijk door de ontzettende koppijn van Alex die de dag toch iets overschaduwde. Maar lees verder: eind goed al goed 🙂

De dag begon al heel erg leuk met allemaal slingers op de veranda. Hoera, Trudy 40 jaar en iedereen mag het weten. De meegebrachte cadeautjes van thuis werden uitgepakt en er werd gezellig ontbeten.

Vandaag wilden we naar een mooie baai zodat er gesnorkeld kon worden. Op de heenreis even langs de Lidl voor verse broodjes en daarna door naar Cala Xelin, een mooie baai in de buurt, gevonden via Google Maps. Hier waren alleen maar Spanjaarden en het was 1000 keer mooier en idyllischer dan het strand bij de camping. Gelukkig hadden we al gelezen dat je niet zonder waterschoenen kon dus voordat we bij het strand aankwamen waren we gestopt bij een typische strandwinkel om allemaal even fluorescerend lelijke maar praktische waterschoenen aan te schaffen.

Wat was dit een ongelooflijk lekker plekje. Zo fantastisch! Maar Alex moest bijna overgeven van de enorme koppijn. Hij wist zich echt geen raad. Hij wilde eigenlijk zelfs naar huis omdat hij niet wist waar hij het zoeken moest. Uiteindelijk toch languit op de stenen in de schaduw in slaap gevallen en na heel lang rust zakte de hoofdpijn eindelijk eindelijk weg! Wat een ellende! 

Op de terugweg naar de camping zijn we langs de plaatselijk pasteleria gereden, de banketbakker. Hoera voor Google dat je dot soort adresjes dan kunt vinden. De schattige dame achter de toonbank kon niet zeggen wel taartje ik moest nemen want ze waren allemaal door haar gemaakt en dus ook allemaal onzettend lekker! Daarom gekozen voor 3 stuks ‘tres chocolates’, eentje crema catalan, eentje limon, eentje Sacher en eentje met room. Die zouden we thuis gaan verorberen. Zo gezegd zo gedaan en we hebben er van genoten!

Daarna lekker douchen en omdat Alex van zijn hoofdpijn verlost was konden we uit eten. Maar omdat dat tot het laatste moment onzeker bleef hadden we niets gereserveerd. Nou, dat hebben we geweten.

Om een heel erg lang verhaal kort te houden, pas om 22.30 uur hadden we een tafeltje in een restaurant bemachtigd in Cambrils. Nou dat was me wat! Maar ook hier weer: eind goed al goed. Heerlijk gegeten en de terrassen zaten vol met gezinnen met kinderen. Wij vonden het een abnormale situatie maar de rest van Spanje schijnt het allemaal doodnormaal te vinden. Dus ja, do what the locale do, en dan komt alles goed.

Om 00.30 uur waren we weer terug op de camping. Zeldzaam laat het bed in maar het was, weliswaar met wat tegenslag, een geweldige dag. Zeker een verjaardag om nooit te vergeten!